Het duurt nog zo’n 48 uur voor ik in het vliegtuig naar Nederland stap.
Ik ben benieuwd naar de veranderingen/cultuurschok bij terugkomst in Rotterdam, na bijna 7 maanden zuid oost Azië. Eén ding weet ik zeker: ik zal moeten wennen aan het weer in NL:
actueel weer (en voorspelling) in Saigon en Rotterdam op dinsdag 16 maart, 14:30 (vietnam-tijd)/8:30 (NL-tijd)
Eindelijk heb ik een bezoek gebracht aan de Mekongdelta, een rivierengebied waarvan het Vietnameze deel zo’n 200 bij 200 km meet. Er wordt heel veel rijst (vier oogsten per jaar, zeer arbeidsintensief) en fruit (waaronder ananassen, kokosnoten, pomelo’s, mango’s en papaya’s) verbouwd.
Er is een flinke trek naar de grote stad (Saigon) waar je (veel) meer kan verdienen dan op het platteland, maar waar het voor een eenvoudige Mekong bewoner niet eenvoudig is om mee te rennen in de rat-race van de zich in sneltreinvaart ontwikkelende metropool.
Ik bezocht, naast sojasaus-, vissaus-, terrazzo meubilair- en prefab betonelementen-fabriekjes ook een rijstpannenkoekenfabriek.
In een warme, stille, wit betegelde ruimte zitten vrouwen van 7:00 tot 16:00 met twee pannen op een gasfornuisje rijstpannenkoeken te maken. Daarmee verdienen ze 100.000 dong per dag (bijna € 4,-), dat is een bovenmodaal salaris in Vietnam! Achterin de ruimte (gestreepte shirt) zit een jochie die kort geleden voortijdig is gestopt met school en door zijn moeder aan het werk is gestuurd. Hij heeft maar één pannetje en met dat ene pannetje gaat het ook nog eens een stuk langzamer dan bij de anderen. Het levert hem 20.000 dong per dag op.
De top-pannenkoekenbakster (niet op video) heeft drie pannen voor zich en verdient ook meer dan alle anderen.
rijstpannekoeken from pimmmie on Vimeo.
regen en ruige zee tussen Huế en Da Nang
de trein tussen Huế en Da Nang
Da Nang
Wil IJsendoorn @ Hoi An beach
De afgelopen dagen was ik in Ha Noi, het was de derde keer dat ik er was, maar pas de eerste keer dat ik tijd had om uitgebreid rond te kijken, te hangen, de stad te ‘voelen’. Het voelt wat Vietnamezer, dorpser, kleinschaliger aan dan Saigon. Gecombineerd met het feit dat Ha Noi echte seizoenen kent (met koele winters en warme zomers) kan ik me voorstellen dat het prettig wonen is in Ha Noi.
Hung heeft me op sleeptouw genomen, naar diverse straatrestaurants, barbeque-restaurants, thee-tentjes, koffie-tentjes (die on-the-fly door de politie worden ‘ontruimd’), naar zijn kantoor waar hij net met twee vrienden/compagnons een architectenbureau is begonnen.
Hung en zijn/een (?) vriendin
deel van Hung’s vriendenclub in BBQ restaurant
Hung + compagnon bestuderen het boek ‘Nederlandse architecten’
Groot was mijn verbazing toen ik op Tan Son Nhat Airport (het vliegveld van Saigon) een sticker van een stopcontact op de muur zag zitten:
Mijn vader is op bezoek in Vietnam. Gisteren zijn we naar Ha Noi gevlogen en hebben we gegeten en biertjes gedronken met Hung (een oud-collega van me) en een aantal vrienden van hem.
Hieronder zitten we ergens in een straat-restaurant in de Franse wijk van Ha Noi.
