watertank

Als ik uit mijn raam kijk zie ik vele watertanks.
De eerste hieronder vind ik de mooiste.
De verzameling na read more is een selectie van de watertanks die ik kan zien, ik denk dat er ongeveer twee keer zo veel zichtbaar zijn.

Het kraanwater is hier overigens niet van drinkwaterkwaliteit. De meeste mensen hebben flessenwater in huis, dat wordt bezorgd in flessen van 19 liter.

Ik sprak enige tijd geleden, hier in Saigon, met een europese waterleiding-consultant en vroeg hem welk doel hij nastreeft. Het eerste doel is om het lekverlies terug te brengen van 50% naar 10%. Formeel streeft hij ook naar drinkbaar leidingwater, maar hij schat nog zo’n 15 jaar nodig te hebben om drinkbaar water uit de kraan te krijgen, vooropgesteld dat de overheid het project politiek en financieel blijft steunen.

Overigens heb ik ook in Argentinië en Bolivia vele watertanks gezien, waarbij opviel dat in de laag gelegen (en daarmee warme) delen van Argentinië alle tanks wit waren, om opwarming te voorkomen. In de Andes waren alle watertanks zwart, om na de ijzig koude nachten het water snel weer te ontdooien. Zoals je kan zien zijn hier bijna alle tanks verchroomd.

de mooiste watertank

de mooiste watertank

Continue reading

heimachine

Sai Gon is weliswaar een heel grote stad, maar geen metropool. Het is hier heel druk op straat, maar zeker niet 24 uur per dag. Zo tegen 23:00 begint het snel rustiger te worden.

Gisteren net na 23:00 hing ik over de rand van mijn loggia te kijken naar het straatleven bij mij voor de deur toen er een klein hei-machientje voorbij kwam. Het was een apparaatje op rupsbanden en om te voorkomen dat de straat beschadigd zou raken reed het machientje over rijplaten. Deze rijplaten, met ongeveer de lengte van het apparaat, moesten elke keer een stukje verplaatst worden, waarvoor twee mannetjes verantwoordelijk waren. Het geheel werd aangestuurd/gecontroleerd door een vierde mannetje.

Het ging heel langzaam vooruit.

heimachine

heimachine

zorgzaam

Afgelopen maandagnacht sliep ik maar krap drie uur, snipverkouden dat ik was. Dinsdagmorgen vroeg vloog ik naar Ha Noi voor een overleg met een constructeur. In Ha Noi heb ik twee dagen lopen niezen en elke 2 minuten mijn neus snuiten. Op de terugweg, bij de landing in Sai Gon, deden mijn oren en neusholten ontzettend pijn en het was voor mij geen verrassing dat ik de volgende dag ziek in bed bleef.

Het was wél een verrassing dat miss Hao (human resources) en miss Mai (huishoudster van kantoor) bij mij voor de deur stonden met een Vietnamees medicijnpakket en een hoeveelheid fruit.

Vietnamees medicijnpakket

Vietnamees medicijnpakket

Vietnameze fruitmand

Vietnameze fruitmand

Inmiddels staat er voor het eerst in dit huisje een pan op het vuur, al was het maar om voorbereid te zijn op het (Rotterdamse) dinsdagavond eetclubje.

pan op het vuur

pan op het vuur